به یمن مِهر تو شد از سراب، آب درست

بدون مِهر تو از آب شد سراب درست

نگاه کردن تو خلقت است تکویناً

نگاه کردی و شد ماه… آفتاب… درست

خدا به طرح تو پرداخت، شد امام درست

خدا به شرح تو پرداخت، شد کتاب درست

اگر قبول کنی من تراب نعلینم

مرا برای تو کرده ابوتراب درست

یکی برای حسین و یکی برای حسن

از این دو قطره فقط می‌شود شراب درست

بتول در عوض پیرهن برای حسین

برای صورت تو می‌کند نقاب درست

بقیع مظهر آبادی است پس عرش است

بهشت نیز شده از همین خراب، درست

«عتاب یار پری چهره» را کشیدم من

اگر چه هم نشود کار با عتاب درست

شاعر: علی اکبر لطیفیان

تربتش عطر کربلا دارد
غربتش روضه ی رضا دارد

گنبدش ، آسمان…طلایش، نور
روزها گنبد طلا دارد

هرچه در چَنته دارد این دنیا
از کرامات مجتبی دارد

“ای کریمی که در خزانه ی غیب…”
مور هم چشم بر شما دارد

تا که دست شماست بر سرِ ما
همه عالم نظر به ما دارد

زَهره ی زهر ریخت پیش لبت
لعل تو حکم کیمیا دارد

آنچه از دل به لب برآوردی
رنگِ سیلیِ کوچه را دارد

متهم، زهر نیست! میدانی
لخته ها از چه ماجرا دارد

شاعر:عارفه دهقانی

از تو گفتم با : « ولی » ، « اما » ، « اگر » … ، یعنی که هیچ

چون نفهمیدم ز نورت بیش تر ، یعنی که هیچ

دفترم خالی ست از گل واژه های نور تو

واژه ها از فصل حُسنت بی خبر ، یعنی که هیچ

نازنین ! چشم زمین روشن به نور حُسن توست

آفتاب حُسنی و من کور و کر ، یعنی که هیچ

از تو اسمت را فقط می دانم و رسمت … ؟ دریغ !

از تو ای جان جهان ! این مختصر ، یعنی که هیچ

ادعای عاشقی دارم ، ولی کو داغ دل ؟

درد بی دردی گرفتی ، ای پسر ! یعنی که هیچ

آرزو دارم برقصم آسمانت را شبی

در حصار این قفس ! بی بال و پر ؟ یعنی که هیچ

دلخوشم که شاعر حُسن توام ، اما چه سود ؟!

تا نگشتم با نگاهت همسفر ، یعنی که هیچ

از تو کم گفتم ، خجالت می کشم از روی تو

یک غزل ؟ ها … کرده ام شق القمر ! یعنی که هیچ

مانده ام در فهم تو ، ای حُسن عالمتاب عشق !

من کجا و وصف تو ؟ خوردم شکر ! یعنی که هیچ

شاعر:رضا اسماعیلی

امام_مجتبی    امام_حسن   شعر