به خواب رفته ام و شب نشسته دورو برم
دلم گرفته از این جانماز بی ثمرم

درخت خشکم و افسوس میخورم همه عمر
تبر به دست خودم خورده است بر کمرم

مرا محاصره کردند یاغیان گناه
شکسته نیزه و افتاده بر زمین سپرم

نگاه می کنم و کوپه کوپه می گذرند
قطارهای تو از اشک های در به درم

رسیده اند به تو خیل زایران و هنوز
منم که خیره به این ریل مانده چشم ترم

دلم گرفته ، برایم فقط همین کافیست
که سیر گریه کنم روی شانه های حرم

برای چای دلم ،جای زعفران،بگذار
غبار از قدم کفشداری ات ببرم

مرا اگر که نخواهی طلب کنی آقا
چه سود دارد اگر من بلیط هم بخرم

شاعر:میتراسادات دهقانی